Verbo Taco Sorgdragers woordrivier
Taco Sorgdragers woordrivier

Voedingssupplement

(bijvoorbeeld als je kind een off day heeft)

Ik richt me naar de engelen.
Dat zijn dingen jongen die je niet zo eventjes beschrijft:
Hun licht is hun stem,
en wat zij van je willen is als een arm zacht om je schouders,
maar zo dat je het vergeten kan en mag.
En zal, als je het niet bewaart.

Ze dringen zich niet op, maar wijken nimmer van je zijde,
hoezeer ze ook hun eigen dingen doen, en had ik al gezegd
dat hun licht meteen hun stem is, en hun woorden niet zozeer
een warmte om je hart, maar meer
als het wolkenloos worden van de hemelnacht?

Dat zijn ze jongen, de engelen waarnaar ik me richt:
ze spreken als licht dat de wereldruimte binnen in jezelf brengt.
“O onvermoed heelal”, zeg ik dan
zachtjes tegen mijn spiegelbeeld,
dat dan meteen beslaat,
want wie heeft nog een spiegelbeeld nodig
waar zij spreken?

Dat zijn de engelen jongen,
dat je jezelf kunt zien als mogelijkheid van de toekomst (beeldspiegel),
in plaats van als gevolg van een verleden (spiegelbeeld).

En weet je: zij zouden zo graag net als wij
met al hun krachten in het hier en nu,
vooral het nu, kunnen zijn,
omdat de tijd,
die zich in het nu openbaart als bodem voor het ingrijpen,
omdat de tijd onze adem is jongen,
en elk nu, elk moment de mogelijkheid
om al het bestaande opnieuw te scheppen.
Dat kunnen zij niet. Dat kunnen wij alleen.
De tijd, maar eigenlijk alleen het nu, is onze vrijheid jongen,
is de vrijheid om op te staan uit het bestaande,
om het gewordene te bevrijden
en over te leiden naar nieuwe vormen.

Dat wij ons die vrijheid eigen maken,
daar wachten de engelen op, daar smachten ze naar, daar kijken ze naar uit.
Want het gewordene is goed, maar het mogelijke is onverwacht.

Wij zijn de dragers van het onvermoede.
Wij volbrengen het onverwachte.

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.