Duits:
Dämonen haben auch Recht.
Sie haben keine Liebe, aber sie haben auch Recht.
Wir sollen sie Liebe geben wo sie Recht haben.
Nederlands:
Demonen hebben ook gelijk.
Ze hebben geen liefde, maar ze hebben ook gelijk.
We moeten ze liefde geven waar ze gelijk hebben.
Engels:
Demons are also right.
What they lack is love, but they are also right.
We should give them love where they are right.
Wie zich onmisbaar wil maken, zal eerst het probleem van de eigen sterfelijkheid moeten oplossen.
Zittend ergens buiten bij een hip café,
sip ik slokken koffie langs mijn slokdarm naar benee;
Met een blijvende baby in mijn blik,
wieg ik met zoete melk in slaap mijn hoger ik.
(of:
zoals men vaak zijn hond beperkend toespreekt,
laat men zichzelf de vrije teugel)
Blessed those who are not poets
for each poem is a wound
leaking life’s blood into words
the pen a sword
slashing the skin of the soul
away from safe havens
into the heavens of defying death
giving birth to that
which cannot be
without eternal breath
Blessed those who are not poets
for I am one of them
I bleed no more
© 2015 Taco Sorgdrager
Below you’ll find the English version of the poem I wrote for “Luistermeer” (which would translate to something like “the Lake of Listening”), a location theatre project performed in The Hague, around Easter 2015.
The English version is published here for all non-Dutch speakers that visited “Luistermeer” and would still like to know what the poem was about..
Who will still see here
amidst all sunlit things
the traces of light
that shining in their eyes
stood still
above breath’s ongoing out- and inward flow
traces of children’s faces
singing with hands grasping fences
or free as wind attached to sky
mirroring music in their mindful heads:
o magic of not being shone upon.
No whisper of their weight remains:
the lawn that felt their footprints
disappeared with time.
Stay with us
light of the earth
Stay with us
light of the earth
that we create ourselves
from all unfinished things
seeking to take place in us
We are the light of the earth
ever emerging and fading
in waves of time
that appear with us
that disappear in us
like all things we abandon disappear.
What remains is the glow of our gifts.
Here they were
separated together
from places they called home
and didn’t know of each other,
to which was no return.
After which return would never be.
When the bow cracks
the journey ends:
Blow life into the sail!
And man the lookout!
Always underway towards the earth
that we sail
In our hands a horizon awakes.
Annotations:
© 2015 Taco Sorgdrager
Laat een reactie achter
Omdat er vraag naar is, publiceer ik hier de poëtische tekst die ik schreef voor het Locatietheaterproject “Luistermeer”, dat rond Pasen 2015 door de Boilerhouse-groep werd uitgevoerd bij de Waterpartij in Den Haag. Een Engelse versie volgt later.
Wie ziet hier in het zonbeschenene
nog sporen van het licht
dat in hun ogen glanzend stilstond
boven adem die almaar uit- en binnentrok,
Van kindermonden zingend
met handen aan hekken geklemd,
of los als wind aan hemel gehecht,
De altijd-muziek in hun denkende hoofden
vol tover van het nog onbeschenen zijn.
Geen fluistering meer is er over,
het gras dat hun afdrukken droeg
verdween met de tijd
Blijf bij ons
licht van de aarde
Blijf bij ons
licht van de aarde
dat wij zelf maken
uit al het onvoltooide
dat zich in ons voltrekken wil
Wij zijn het licht van de aarde
steeds komend en dovend
in golven van tijd
die met ons verschijnen
die in ons verdwijnen
Zoals alles verdwijnt wat wij verlaten
Wat blijft is de gloed van onze gaven
Hier waren zij samen
losgeweekt van plaatsen
die zij thuis noemden
en van elkaar niet kenden
waarnaar geen terugkeer was
waarna geen terugkeer is
Als de boeg splijt
is de reis voorbij:
Blaas leven in het zeil
en beman de uitkijk!
Altijd op weg naar de aarde
die wij bevaren,
In onze handen
ontwaakt een horizon.
Annotaties:
© 2015 Taco Sorgdrager
Deze mooie lentedag (vrijdag 10 april 2015) begon in Den Haag met zeevlam:
witte mist vanuit zee, die de zon buitensluit en een koude deken over het land legt.
Dat levert soms mooie beelden op, zoals bij de nieuwbouw voor het Internationaal Strafhof (ICC), op het terrein van de voormalige Alexanderkazerne, hoek Waalsdorperweg en van Alkemadelaan.
De zon komt net boven de hoogbouw uit, zodat het lijkt of er een reuzedinerkaars in de duinen staat te branden:
En dit zijn dus echt kleurenfoto’s allemaal.
Gelukkig had ik mijn camera bij me (dat is meestal niet zo).
Laat een reactie achter