Een toch wel ernstig vernieuwde versie van de zgn. “Michaëltekst” die ik in april/mei 2018 schreef voor een project van Stichting Boilerhouse. Ik publiceer hem omdat het morgen -maar dat geldt alleen voor vandaag- Michaëlsdag is: 29 september.
Meer ironie dan poëzie misschien, maar ik had deze schets al een tijdje liggen, dus dat ruimt mooi op.
Een long read met filosofische bespiegelingen, poëzie en muziek i.v.m. de zelfdoding van een jonge vrouw in mijn directe omgeving, en het omgaan daarmee.
“…or how the moon dims the wind” (nee jôh, echt niet). Excuus, een Engelstalig gedicht dit keer, beetje ingewikkeld ook, maar ik moest hier even heen om te kijken wat er aan de hand was of zo.
Een gedicht over het vinden van een brief die iemand verloren heeft, en wat er dan in zo’n brief zou kunnen staan
Revisiting Hendrik Marsmans (1899-1940) bekendste gedicht, in het jaar 2000 gekozen tot ‘Gedicht van de Eeuw’ in Nederland. De tekst uit het filmpje: Denkend aan Hollandzie ik intelligente lockdownmaatregelentraag door oneindig laagland gaan,rijen ondenkbaar ijle […]
“Tijd om uit elk landschap te verdwijnen” dacht de boom, en dit was het moment van zijn ontwaken. Terwijl hij van zijn stam afwaaide, die buiten hem volhardde in bestaansdrang, was hij van zichzelf verlost […]
Door het keukenraam zag ik de volle maanachter de bladertakken van de donkere plataan;Licht en schaduw drukten zich als levend wit en zwartin de sluiers van mijn ademende hart. Uit de gloed van het doorblauwde […]
Elke liefde blijft onbeantwoord behalve de liefde die ontstaatdoor de vraag van de anderdie in het eigen hart ontwaakt. Maar de vraag die de wereld steltaan ons eigen bestaanis de grootste liefdedie wij kunnen beantwoorden […]
Het is tijd je klein te maken; niet te klein natuurlijk,maar precies zo als je zijn zouwanneer ik je niet kende, wat vanaf nuweer helemaal zo is. Ik voeg je zonder weemoed, zonder wroeging,zonder cement […]