Aine klaine typografische Mieriade

“Zonder omgeving is alles even groot”, dacht hij,
terwijl hij met een rukje aan het stuur
een steekoverende mier op het fietspad ontweek,
te laat bedenkend dat even-die-tuele
achteropkomende mede-fietsefluiter
luidbels zou kunnen gaan bekblaffen
waarom hij zo levensgevaarlijk stikstof-ón-neutraal
zat te slingeren,
waarop hij naar waarheid zou zeggen “Ik zweer
ik ontweek een mier man”,
zodat de ander, verbinding voorhoofd-wijsvinger vindend,
zou roepen “Gast je gaat toch geen rekening lopen rijden
met zoiets kleins als een mier?”
Maar dan zou hij weer heel naad-rukkelijk willen klembetonen dat

een mier niet klein is,
en wij niet groot,
Dat dat alleen zo lijkt
vanwege de omgeving
waarin beide zich tegelijk
ten opzichte van elkaar etcetera

bevinden hinderen ontmoeten vermijden groeten.

Een omgeving die dan ook nog eens ten nadele van die
mier
door mensen is ingericht geragd,
niet om de mier
klein
te maken, maar dat is er wel een gevolg van,
van een fietspad.

Een fietspad maakt mieren klein,
zoals een zandkorrel ze groot maakt,
maar zonder omgeving is er niets
waaruit het formaat van iets
kan worden afgeleid.

Daarom kan je bij:
– een mier op een fietspad,
– een kroning van een koning,
– het overlijden van een bowie-freddy-idool,
– een potloodventer die zich opdringt,
– het deukjes oplopen in ego of auto,
– een aangespoelde potvis,
– de afwas na een feestje,
– het zoeken naar een geschikte woning,
– een film over himalayamarmotten,
eigenlijk alleen nog maar zeggen:

“Zonder omgeving is alles even groot.”