Een lang opiniërend stuk over wat voor heuvel Amerika eigenlijk beklimt. Ik ben geen onderzoeksjournalist, en dat wil ik ook helemaal niet zijn, dus hoe lang dit stuk ook is, het blijft onvolledig. Hoe meer je opschrijft, hoe meer je te verantwoorden hebt.
“…or how the moon dims the wind” (nee jôh, echt niet). Excuus, een Engelstalig gedicht dit keer, beetje ingewikkeld ook, maar ik moest hier even heen om te kijken wat er aan de hand was of zo.
Een opiniërende uiteenzetting over een verkiezingscampagne-advertentie van de VVD, waarin we weer iets samen moeten doen.
Een lichtvoetige dooi-filosofie dan wel ondeskundig gehouden après-schaatssbeschouwing m.b.t. de waarneembaarheid van de wil in zijn gevolgen. Beetje glibberig allemaal: code geel op z’n minst.
Een leeg bericht vol woorden, om uit te rusten van het inzicht dat titel en inhoud zo samenvallen dat geen van beide, nou ja ik ben de draad kwijt.
Een piano-improvisatie, nou ja losjes en onbedoeld blijkbaar een beetje gebaseerd op het 1e motief uit de canon “Vader Jacob”, i.v.m. de komende avondklok.
Een kleine observatie i.v.m. het parkeren van Felyx e-scooters, waar ik in verband met het milieu verder niet teveel woorden aan wil vuilmaken.
Een opiniërende poging om het kort te houden in verband met de vraag van wie alles eigenlijk is.
Een verhaal over een ontmoeting met een wat schimmige meneer tijdens een zeer vroege ochtendwandeling op een winterdag in adventstijd.
Een wellicht onverzonnen verhaal over een ontmoeting met een wezentje in het park, vanwege nieuwe verworvenheden op een dag dat het leven opnieuw begint (vandaag dus, altijd vandaag).