Ja even wat anders deze keer: muziek, uitgevoerd door de zangeressen van het Morgana Kamerkoor, waar ik tot 2016 dirigent en artistiek leider van was. Op 12 juni 2015 had Morgana haar laatste zelfstandige concert, d.w.z. zonder samen te werken met andere koren of ensembles. Het concert had als titel “Heart-Sun-Soul-songs”, wat sloeg op het gelijknamige stuk dat ik voor dit concert componeerde, en waar ik misschien later nog wel iets over schrijf.
De filmopnames van het concert hebben bijna 8 jaar “op de plank” gelegen. Gewoon niet aan toegekomen, ook niet meer aan gedacht. Maar onlangs moest ik rust houden na een operatie, en toen leek het maken van een film me een perfecte afleiding van het niet mogen wandelen, zwemmen en fitnessen. Dus ik ben aan de slag gegaan met het beschikbare materiaal, heb de film afgemaakt en beschikbaar gesteld aan de oud-koorleden. De komende tijd wil ik nu nog een aantal van de stukken uit het concert apart op Youtube zetten, en dat via Verbo aankondigen.
Te beginnen met het Zweedse volksliedje “Vipp lustigt (i gröna hagen)”, dat ook het 1e stuk van het concert was. Een opwarmertje voor publiek en uitvoerenden. Het is een arrangement voor vrouwenkoor en piano, door Bror Samuelson (1909-2008), een Zweedse componist, koordirigent en organist.
Ondanks dat het in a-mineur staat, heeft het stuk een opgewekt, rustig dansend karakter. Het gaat dan ook over de schoonheid van de natuur in de ontluikende lente, en hoe fijn het is om dan buiten te zijn, en inderdaad: over de groene weiden te huppelen, waar je geliefde is, waar de zwaluwen nesten bouwen, de koekkoek roept, en de leeuwerik zingt (met haar kleine tongetje). Daar ga je dan spontaan “La-la-la” van zingen. En dat deden we dan ook maar.
Aan de piano de topper Victor Lange, en ik als dirigent met de toch echt wel verkeerde-broek-keuze (maar ja: de enige witte, en van m’n broer overgenomen).
Liedtekst en vertaling
Hieronder nog tekst en Nederlandse vertaling van het stuk, met de kanttekening dat de vertaling bij gebrek aan Zweedse connecties binnen het koor aan Google is overgelaten, aangevuld met wat vage vermoedens:
Vipp lustigt i gröna hagen,
där kärestan bor,
där göken han månde gnola
och svalan bygger bo,
där lärkan hon sjunger
med sin lilla tunga
och gräset det gror.
La la,
där lärkan hon sjunger
med sin lilla tunga
och gräset det gror.
Huppel vrolijk in groene weiden,
waar je geliefde leeft,
waar de koekoek roept
en zwaluwen nesten bouwen,
waar de leeuwerik zingt
met haar kleine tongetje
en het gras ontkiemt.
La la,
waar de leeuwerik zingt
met haar kleine tongetje
en het gras ontkiemt.
Een gedachte over “Huppel lustig in groene weiden”
Since I can’t say a sensible thing about music (other than that I like the Jazzy chords in your piece and admire your talents immensely), not only because I am almost stone deaf, but I also have enjoyed no musical education after I gave up the recorder – although note, I am well intended for I even bought a pear wood one fifteen years ago, optimistic I could change all this for the better, even if I might never become a Jazz singer – I wasn’t going to say anything at all. But my knitting has brought me ever closer to Swedish, (for haven’t they got the cutest stricka mönster?) and hence the lyrics of the skipping one caught my interest straight away. I note a few curious things.
The Swede hears many larks sing, while the Dutchman only one. The Brit would have the woodlark to deal with too (who does not sing very prettily). To the Swede’s ears the cuckoo hums, while the Dutchman hears it call, and I think the Brit would agree, it’s cuckoo is hardly a “gnola” (hum?). Or maybe it is, trailing off in the thickset forests, meandering through heavy pine and birch further north?
The Brit would also see the grass grow (“gro”) without its actual sprouting making that much of an impression on them. As if to grow visibly incapsulates all that that went before?
Then when the lark started using their little tongues again, I suddenly had to think of a children’s book, but I think, upon consideration, it is starlings they are after, there. I did discover it was perfectly normal up to the 1900s at least, as conveyed by an old birdbook, to identify the “uses” of this avian as culinary. I found it marginally consoling to read that after the lark had consumed enough wild fennel seed it would make for a deadly meal. (http://volkoomen.nl/dieren/leeuwerik.htm). To love and to use are brought into contact here which would cover about twenty five posts for me.
I think I may be suffering from a little sunstroke: yesterday Black Hole Sun popped up in my “feed” that had me muse on where the nineties had gone and if they had done anything for our soul? I think we need more of your kind of singing.
P.s. There is nothing wrong with the trousers that I noticed. Anyone who did wasn’t listening properly.