Ik heb een messenslijper gekocht. Bij de winkel die rijmt op kinderlokker, maar dan voor volwassenen. Prima aanschaf verder. Niks op aan te merken. Meteen allerlei afgestompte messen in vlijmscherpe staat hersteld, zodat ook door de appels weer als door boter gegleden kan worden.
Maar er is één ding waar ik mee blijf zitten: de verpakking. Niet vanwege het plastic (ook vervelend, daar niet van), maar vanwege de “10 jaar garantie”-sticker die daar triomfantelijk op geplakt zit. Zoals bij talloze producten tegenwoordig een zoveel-jaars-garantie op de verpakking staat.
Het levert een dilemma op. Want als ik de verpakking weggooi, kan ik niet meer aantonen dat er 10 jaar garantie op de messenslijper gegeven werd. Iets in mij zegt dat ik afstand doe van die garantie als ik de verpakking aan het vuilnis meegeef.
Bewaren dus maar, deze plastic productdoos? Net als bij andere producten lijkt hij zoveel groter dan het product zelf, lijkt zoveel meer ruimte in te nemen. In gedachten zie ik de berg verpakkingen in mijn huis groeien, het aantal garantiejaren bij elkaar opgeteld tot ver in de 22e eeuw doorlopen. En hoor ik de begrafenisondernemer al aan mijn nabestaanden vragen: “Zullen we de verpakkingen direct maar mee-cremeren? De ongebruikte garantiejaren mogen worden afgetrokken van de CO2-voetafdruk.”
Het nadeel van al die verpakkingen bewaren is vooral dat de producten die erin zaten een dubbele aanwezigheid krijgen in mijn huis: als ding zelf, en als verpakking. Allebei maken ze elkaar tot de helft van het hele ding. En zo integreren ze nooit helemaal in mijn huishouding. Ze blijven steeds met 1 been bij de fabrikant vandaan komen. Ze gaan nooit helemaal bij mij staan, om te zeggen: “Wij horen nu bij Taco¨. Nee, ze blijven verbonden met dat doosje waar “10 jaar garantie” op staat. Áls er iets mis is, kan ik er zó mee terug naar de Lokker (wel naast de verpakking ook nog het bonnetje bewaren dan hè!)
Wil ik dat? Wil ik die constante halfslachtige aanwezigheid van producten die niet opgaan in het landschap van de spullen die bij mij horen? Nee, wil ik niet. Weg met die verpakking. Ik ruil 10 jaar garantie in voor de rust van het geïntegreerd aanwezige.
O, en liever niet reageren met de tip dat je ook een foto van de verpakking kan maken met je mobiel omdat je hem dan zowel kan bewaren als weggooien, want dan wordt het weggooien weer onvolledig, en het bewaren ook.
Ik weet wel dat ik naast een messenslijper nu ook een dilemmahakker nodig heb. Binnenkort even kijken of ze die ook bij de culinaire accessoires hebben hangen.
Now I am left wondering whether you had a warranty or a guarantee. A consultation with Google informs me (who needs a lawyer) that you are better off with the latter: more of a promise than and assurance, and more likely to come with a replacement or refund rather than a repair. However, the difference goes on to point out how a warranty often specifies a time span whereas a guarantee would be less inclined to. So you would only have got a repair. Which could be great (if you knew where to send it to, had the funds to package and send it and the fitness to find a post office) depending on the type of sharpener.
Now, I have a knife sharpener (or actually two): one a steel, which I wouldn’t know how to break, but also don’t quite know how to best use; and the other a nifty three-stone plastic thingy, with slots to slide the knife throught, eight times for each coloured stone, each one a little finer than the previous one; this one has replaceable stones but irrepairable plastic, I’d say. Whether either came with a guarantee or a warranty I wouldn’t know. I get so frustrated with the plastic packaging I jump up and down on it till it dies and then I carry it by its tail to drop it with disgust in the (of course, plastic recycling) bin.
Taking a photo is all good and well, great tip, but more often than not that also ends up in the recycling bin. But that is another post entirely (the one in which I deleted most of my hard drive, trying very hard to save only the things I wanted to keep in an integrated fashion).
Goed besluit.
Weg met de het blokker-en van de mogelijkheid op mislukking.
Rust uit ruimte voor pech.