Huiverkarren

Huiverkarren

In deze droomlaag trekt een stoet voorbij:
onoverhuifde wagens zonder paarden maar ze gaan,
vol schemere gestalten met zwijgende gezichten,
oplichtend in een gloed waarvan ik de bron niet ken.

Of ben ik het zelf die hier het licht werpt,
staande langs de weg die zij namen?
Ik kwam van de andere kant op ze toe.

Nat hout en mos en schaduwen molmen zich
likkend aan voeten en wangen tot een onverstaanbaar fluisteren
dat als moeë muziek de wielen zachtjes aanzwiept.

Ergens wordt gezongen, maar geen van hen zingt mee.
Of ben ik het die een melodie van kleur en kracht
wil rijgen aan deze grauwe dodenoptocht?

Zijn het wel doden?
Alles buiten de glans in hun ogen wijst daarop.
Ze worden niet meer aangeraakt dan door zichzelf.

Ik ken ze allemaal maar weet hun namen niet,
en ook vanwaar zij komen is mij bekend,
hoewel ik het me niet herinner.

Zijn wij niet allen één? vraag ik woordloos als mijn blik
de hunne kruist, maar zij zien mij niet
als iemand wiens vragen beantwoord moeten worden.

Zij kijken in zichzelf naar het dovende licht
van de wereld die zij achterlieten.

Hun op ragresten na naakte lichamen delen verhalen aan me mee:
ongelikte wonden, littekens die nog niet gedoofd,
en van hun adem dampt herinnering aan ongeschonden staat.

Hun adem is ook mijn adem:
het is de mist die ons allen hier verbindt.

Terwijl zij langzaam langsgaan koelt alles af tot nacht
en raken zij de weg kwijt.

“Ze gaan naar huis toe” zegt een stem als van een witte wolk achter de horizon.

Moet ik bij deze stoet achter aansluiten,
of juist voorop lopen?
Ben ik veroorzaker, begeleider, of enkel toeschouwer?

Het dagende licht van de witte wolk
wist dit.