Er is haast niets tijdelijker dan het plastic zakje met kroepoek van de toko. Oké, de versheid van de kroepoek in het zakje: die is misschien nóg tijdelijker. Maar ik bedoel gewoon dat hele beeld van zo’n plastic zakje met toko-kroepoek: die luchtig licht-roze verzameling van lonkende, knapperig kromgetrokken bh-pad-imitaties in doorzichtige omhulling, die wil toch niets anders dan binnen enkele mummen weggehapt worden? Daar gaan we geen houdbaar-tot-datum voor uitrekenen, voor zo’n toonbeeld van tijdelijkheid.
Dus waarom zit er dan altijd zo’n gruwelharde, tot op het bot vastgetrokken knoop in zo’n zakje? Een knoop die je zonder dubbelgeklapte nagels en verstuikte vingers tot in de eeuwigheid niet open krijgt. Waar je zó lang op zit te pulken dat de bijbehorende gerechten tot onder kamertemperatuur zijn afgekoeld voordat je één hap hebt kunnen nemen. Ten einde raad scheur je geïrriteerd het zakje open, waarbij de helft van de kroepoek over en naast de tafel vliegt, zodat je na afloop ook nog eens kan gaan puin ruimen bij het uitbuiken.
Waarom? Nou, het is een service van de zaak, deze tokokroepoekzakjesknoop; een teken van grondigheid. Hoe hard het buiten ook waait: met zo’n knoop in je zak (pardon the expression) komt je kroepoek veilig thuis. Dat dan weer wel.
[ Disclaimer: de knoop in het zakje op de foto hierboven is een reconstructie. ]
