Taco Sorgdragers woordrivier
Onderweg
Onderweg

Onderweg

Een paar weken terug waren we volgens de ANWB-kampioen onderweg naar de meivakantie. Daar zijn we inmiddels aangekomen, zodat we weer rond kunnen kijken naar iets nieuws om onderweg te zijn. En jawel: “We zijn weer onderweg naar Pinksteren”, lees ik in een nieuwsbrief van een uitgever. Da’s mooi, hoewel ik Pinksteren wel al een beetje had zien aankomen toen we bij Pasen waren, nadat we daar naar op weg waren sinds de voorjaarsvakantie, waar we naar op weg waren na oud en nieuw etc.

Het gaat natuurlijk helemaal nergens over. ‘Onderweg zijn naar de meivakantie’ is bij de ANWB niks anders dan een excuus om de door de vlijtige reisafdeling in elkaar geflanste exotische tripjes onder de aandacht te brengen. Het is journalistiek van de self-fulfilling prophecy. Hoe krijg je de mensen zover dat ze zichzelf naar mooie bestemmingen verplaatsen? Door in een artikel te zetten dat de meivakantie steeds populairder wordt, en waardoor dat komt. Zodat iedereen die nog gewoon thuis bleef in de meivakantie nu denkt dat ze helemaal verkeerd bezig zijn, en alsnog een reisje boeken naar de Azoren of waar dan ook. “Laten we gaan” staat er dan als slagzin bij. Ja, laten we alsjeblieft gaan, zodat we ergens naar onderweg kunnen zijn. Het is tergend vervelend om gewoon ergens te zijn, in de dag, vandaag, in het moment. Geef ons alsjeblieft iets om elke dag te kunnen verkleden als een ‘onderweg naar iets anders’-festijn.

Sinds wanneer zijn we zo onderweg de hele tijd met z’n allen? Zijn wij nomaden? Een zwervend volk? Ik voel eigenlijk nooit dat ik onderweg ben naar iets. Zou er iets mis met me zijn? Terwijl ik dit opschrijf, valt het licht van de ochtendzon door het gekleurde glas van het raam dat ik ooit maakte, en knoeit kleuren op het witwollen tapijt. Een bont golvend patroon van vreugde drukt zich voor een paar momenten in mijn kamer af. Even later is het weer weg, als er wolken voor de zon komen. Ik ben even helemaal bij die kleuren geweest. Even stil gestaan, niet meer onderweg naar iets anders, gestopt met schrijven ook, om het werkelijk te zien.

Laat je niet foppen: dit was slimme propaganda, want ik heb er ondertussen wel gewoon foto’s van staan te maken hè (zie afbeelding). Ik ben eigenlijk alleen maar op weg naar het voltooien van deze blogpost, dus ik sta hier gewoon te liegen. Allemaal marketing dit. Ik ben ordinair op weg naar de tienduizendste bezoeker van mijn blog. Ik doe dit allemaal voor de statistieken, zoals de ANWB reizen wil verkopen voor de omzet. Of de uitgever boeken. Zo zijn we allemaal steeds onderweg naar het volgende. Dat hele onderweg zijn komt meestal neer op een marketing-mal waar je ingeduwd wordt, en waarin je de behoeften moet tegenkomen waarvan je niet wist dat je ze had.

Je had ooit zo’n soapserie: “Onderweg naar morgen”. Misschien bestaat ‘ie nog steeds (weet ik niet, ik hou het niet bij). Klinkt heel poëtisch: “Onderweg naar morgen”. Maar het is eigenlijk heel banaal. Alsof vandaag er niet toe doet, geen intrinsieke waarde heeft. De betekenis van vandaag is dat je onderweg bent naar morgen. Je ziet dan – zoals in elke soap – allemaal verwikkelingen tussen mensen waarvan je je afvraagt: waarom doen ze zo vreselijk moeilijk en ingewikkeld? Maar dat is dus heel eenvoudig: ze zijn onderweg naar morgen. En dan valt alles op z’n plek. Nou ja morgen dan hè.

Er stond vroeger ook zo’n schoolbord buiten bij de koffietent naast het Kunstmuseum, met de tekst “Morgen gratis koffie”. Dus iedereen kwam de volgende dag terug. Maar die volgende dag stond er echt geen “Vandaag gratis koffie” op dat bord. Nee, de tekst was nog steeds: “Morgen gratis koffie.” De uitbater van die koffietent had dat concept ‘onderweg naar morgen’ heel goed begrepen. En met humor toegepast.

Maar inmiddels zijn we allang aanbeland bij de “coffee to go”. Want een beetje ergens gaan zitten met een koffietje, dat kan niet hoor, dat is gezichtsverlies, want dan ben je niet meer onderweg.

“Wat loop je toch vreselijk te zeuren en ingewikkeld te doen?” zou je kunnen vragen. “Je lijkt zelf wel een soap! Er zitten toch dagelijks heel veel mensen in cafés en op terrasjes relaxed koffie of iets anders te drinken?” Ja, je hebt helemaal gelijk, en daar heb ik geen weerwoord op. Behalve dat ik ook alleen maar onderweg ben naar een betere versie van mezelf. “Taco to go”. Hmm.. Misschien iets voor op een t-shirt.

3 reacties

  1. Your point that there is a limit to how great being on the go is (all tacos exempted) seems proven by the very series you mention. It had a short shelf-life for a soap, only 6 years, ending in 2010 and never sticking for long with one broadcasting station: the very show itself also constantly on the go as such. It simply could not compete with “good and bad times”, probably too clever for its own (tv) clogs. You see, if you are always on the go, you can simulate a permanent now-here, which is very much the same as nowhere, and a great way to avoid bad times. Or so contemporary “practical philosophy” is likely to promote.

    You might think, what a shame that you also miss the good times like that, but you don’t want good times anyway, because they imply bad times sooner or later. It’s safest to just keep going on to the next thing, and letting Instagram evaluate the experience for you, in the mean time.

    The down-side of staying put in your life-time, which may or not bring you to the Azores, is ironically illustrated by the very soap concept: where nobody ever seems to go farther than their neighbours’, the laundrette, and local café or pub, and in loops, as far as life-stories go. They often need to be broken (punched up, emotionally scarred) before they reset themselves and discover a home-coming to their private selves. Not that this is often accompanied by any deep shift or a sense of awe, at last, even if it might introduce a new haircut or wardrobe.

    Seldom does life bring these people a trip to the Azores, unless an actor needs an emergency break and thus an unexpected off-screen plot-twist. Again, ironically, it forces them to face reality, i.e. in their typical cases, a boring life spiced up by conflict. The challenge for us rainbow-catchers who cannot rely on technicolor to colour in our lives, is to get a grip on this reality before the ANWB does and ends up determining for us what is good for us; as if you were but a vehicle for time. Naturally, dependent on their fuel.

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.