Veronderstelselmatigings-aansporing

Soms gaan honden (hondjes ook: size doesn´t matter) tegen je blaffen als ze je ineens gewaarworden. Bij een stoplicht of zo, waar ze naast hun baasje zitten te wachten tot het groen wordt (het stoplicht dan hè: niet de bomen). Aan de heimelijk-superieure glimlach van dat baasje zie je dan dat ze denkt: “Ja, mijn hond heeft een feilloos instinct voor mensen, of ze deugen of niet. En jij deugt niet want ze blaft tegen jou.” Deze onuitgesproken afkeuring van jouw verschijning hangt dan weliswaar onzichtbaar maar net zo goed exhibitionistisch de onmiddellijke omgeving penetrerend rond.

Maar ik denk dan: “Nee, jouw hond reageert niet op mij, maar op jou. Zij is zó sterk met jou verbonden, dat ze precies voelt wat jouw angsten, trauma’s en onzekerheden zijn, en dáár reageert ze op, als waarschuwing naar de omgeving, maar ook om je te beschermen. Ze springt voor je in de bres, ook als er geen enkele aanleiding voor de aanwezigheid van een bres is. Dus mevrouw: in plaats van mij stilzwijgend en meesmuilend af te keuren, kun je beter diep respect voor je hond opbrengen, die zich zo onvoorwaardelijk met jou verbonden heeft. En dat alleen omdat jij haar ooit hebt gekocht en sindsdien eten geeft. Vind zulke onvoorwaardelijkheid maar eens in menselijke relaties.”

Nou begrijp ik wel een beetje dat hondenwandelaars op hun qui vive zijn in en rond de Scheveningse bosjes, waar ik ook altijd wandel, zonder hond dan. Het is nog maar een paar jaar geleden dat hier een vrouw vermoord is, tijdens het uitlaten van haar hond. Vermoord op klaarlichte dag, door een psychotische jongeman, die later die week nog afreisde naar ik meen Limburg en daar ook nog 2 wandelaars om het leven bracht. Stemmen hadden hem opgedragen dat te doen. Hij was het dus eigenlijk niet zelf, maar had zich in bezit laten nemen door een wezen met kwaadaardige bedoelingen.
Als gevolg van deze diep-tragische gebeurtenis is het nu wel zo, dat je per definitie verdacht bent wanneer je als man alleen én zonder hond in deze buurt wandelt. Je ziet het aan hoe mensen soms wat schichtig, oplettend of argwanend om zich heen of achterom kijken als ze iemand horen naderen. Ook de keren dat een van hen argeloos met de rug naar je toegekeerd blijft staan of doorlopen zijn beduidend afgenomen. Je kan daaraan precies aflezen wie er ná de moord in deze buurt is komen wonen en het verhaal niet kent.

Ik denk met enige regelmaat aan die vermoorde maar mij onbekende vrouw, die naar gewoonte met haar hond de dagelijkse wandeling aanving, niet beseffend dat het haar laatste dag zou zijn. Haar niet-begrijpen van wat haar is overkomen is nog weleens voelbaar aanwezig op bepaalde plekken in de Scheveningse bosjes. Als ik wakker genoeg ben om dat op te merken, richt ik me innerlijk tot haar, om haar te vertellen wat er gebeurd is. Voor zover ik dat weet tenminste. De kern ervan is in elk geval dat ze niet meer leeft, en dat ze zich moet proberen te richten op haar nieuwe zijns-toestand, in plaats van terug te willen naar waar ze was gebleven.

Laatst vroeg ik me af wat er van haar hond geworden is. Naar een asiel? Nieuwe eigenaar? Ik zou het willen nagaan, maar weet niet bij welke instantie ik daarvoor moet zijn. Ik ben ook benieuwd naar wat voor hond het was. En of hij of zij haar heeft proberen te waarschuwen. En of ze dat dan genegeerd of niet opgemerkt heeft.