“Mannen moeten ook niet bij kinderen zijn.”

Ergens nabij de zee, in een kapperszaak.

Naast mij ontspint zich babbeltalk tussen klant en kapper, beide van het mannelijk geslacht.
Het gaat al snel over alle ophef in verband met seksuele intimidatie, seksueel misbruik en ongewenste intimiteiten.
De klant haakt in met de gebruikelijke anekdote uit eigen kennissenkring:

“Die en die d’r vader, aardige ouwe man altijd, die opa dus, die babysitte op z’n kleindochter. Altijd leuke verhalen, hoe gezellig dat het was geweest. En dan op een gegeven moment jaren later komt toch naar buiten dattie niet van dat kind heeft kunnen afblijven weet je wel.”

“Ja”, zegt de kapper -en nou komt het- “Mannen moeten ook niet bij kinderen zijn.”

Ik herhaal het even, zodat je het goed tot je door kan laten dringen:

“Mannen moeten ook niet bij kinderen zijn.”

Een wellicht door overmatige blootstelling aan haarlak aangetaste logica, die het uitzicht op de nul-verantwoordelijkheidshorizon voor de man hoopvol opent?

Maar is het wel aangetaste logica? Getuigt het niet juist van geniale geniepigheid, dat
je het probleem van seksueel misbruik -nota bene meestal door mannen gepleegd- inzet als argument om je als man nooit meer bezig te hoeven houden met opvoeding van of zorg voor kinderen?

Argumentmisbruik dus, waarmee alle kroost handenwrijvend de rug kan worden toegekeerd.
Een beetje zo van: Als ik als man nergens aan mag komen, dan zoeken jullie het verder zelf maar uit.

Het doet een beetje denken aan dat liefdadigheidsgala in Engeland, het Presidents Gala Charity Dinner, dat afgelopen maand in het nieuws kwam vanwege seksuele intimidatie van vrouwelijk personeel door de aanwezige bobo’s.
Als reactie op de onthullingen hierover heeft deze Presidents Club zichzelf opgeheven, na 33 jaar miljoenen aan liefdadigheid te hebben bijeen ge-galaat.
Dat is toch óók een beetje zo van: Als wij als mannen nergens aan mogen komen, dan kunnen jullie verder fluiten naar je liefdadigheidscenten.

Dat daar geen storm van verontwaardiging over is losgebarsten, verbaast mij in hoge mate. Wat een onvolwassen gedrag van deze club van “bankiers, bestuursvoorzitters, projectontwikkelaars, politici, vastgoedondernemers en hedgefondstycoons” ⁽¹⁾.

Jezelf als organisatie een beetje gaan lopen opheffen uit gepikeerdheid over het feit dat je tegen de lamp bent gelopen met onaanvaardbaar gedrag, i.p.v. boete te doen en daarna verder te gaan met het vaste voornemen zulk gedrag voortaan volledig uit te zullen bannen. Want het ging toch om liefdadigheid?

Nu is de boodschap zo, dat alle instellingen die door dit Gala ooit financieel zijn ondersteund, en daar wellicht voor de naaste toekomst nog op hoopten, keihard in de steek worden gelaten, omdat de hoge heren hun lage lusten niet mogen botvieren.

Er zijn eigenlijk geen woorden voor.

“Woorden moeten ook alleen bij mensen zijn”.

---

Voetnoten

1) Citaat uit dit artikel van Patrick van IJzendoorn (Volkskrant, 24 januari 2018)