Taco Sorgdragers woordrivier
Handschrift
Handschrift

Handschrift

Van met de hand schrijven, met pen op papier, word je oud.
En dat is belangrijk. Want wie oud wordt, heeft geleefd.
Zoals een kaars die, langzaam opbrandend, zichzelf weggeeft in het licht dat hij verspreidt in zijn omgeving. Of haar omgeving.

Het is tijd dat ik ook eindelijk oud word.
Bijna 54, en ik heb nog nauwelijks grijze haren. Dat is geen goed teken.
Leeftijdgenoten verdenken mij van haarververij, maar dat is onterecht.
Haarkloverij is heel wat anders.

Maar sinds ik weer met vulpen op papier schrijf, een paar maanden nu, beginnen er haren grijs te worden op mijn hoofd. Beetje zilverig grijs dat zich nog wel wat verstopt: je ziet het als er zonlicht op valt, in een bepaalde hoek.

Het betekent dat ik begin te leven, en dat zou tijd worden, want wie 54 wordt kan makkelijk al doodgaan.

Als ik nu dood zou gaan, zou ik als een ongebruikte kaars zijn:
Nooit aangestoken. Geen licht gegeven.

Niet overdrijven natuurlijk:
Af en toe gebruikte kaars. Soms aangestoken. Wel eens licht gegeven.

Schrijven is het enige waarvan ik oud word. Ik word niet oud van weinig slapen, de liefde bedrijven, roken, een koor dirigeren, boodschappen doen, piano spelen, noem maar op. Alleen van schrijven.

Het is tijd om oud te worden.
Voordat het te laat is.

Wie wil er nou jong sterven?


Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.