Ja lang woord in de titel, maar dat is recalcitrantie, bij mij opgewekt door het steeds vaker voorkomende verschijnsel dat samengestelde woorden niet aan elkaar maar los worden geschreven, waarover ik in “Desperatie over de spatie” al eerder een blog schreef. Kortom lekker zeikerig weer van mijn kant. Alsof ik zelf nooit iets fout doe. Integendeel: ik sta full time aan de lopende band van de verkeerde beslissingen (maar dat is een ander verhaal), of ben steeds te laat met dingen. Zoals nu met een verslag van een wandeling op nieuwsjaarsochtend, inmiddels alweer zo’n 2 weken geleden.
Nadat ik op oudejaarsavond iets na twaalven was gaan slapen (met oordoppen in tegen de vuurwerkherrie), begon ik het nieuwe jaar met een ochtendwandeling. En hoewel het al 9 uur was, kwam ik in de nieuwjaars-stilte alleen wat hondenbezitters tegen, hoewel er ook best veel mensen bij de tramhalte stonden, waardoor het zowel vroeg als niet zo vroeg meer voelde.
Maar in de Scheveningse Bosjes en rond de Waterpartij was het uiterst rustig en stil. Aangekomen bij de grote binnenvijver, die laag en beschut ligt in een afgegraven kom van met bomen begroeide duinen, hoorde ik vanuit de verte lawaai ergens vandaan komen. Ik kon het niet thuisbrengen: was het een hond die blafte of jankte? Of waren het 2 honden? Of was het toch een menselijke stem, een beetje bronstig, ruziezoekerig of juist uitzinnig jolig? Wat het ook was, het paste totaal niet bij de diepe stilte van een nieuwjaarsochtend, en stak er schril bij af.
Ik volgde het pad omhoog naar het pleintje dat Hogeweg en Duinweg uit elkaar houdt. Een stuk rechts daarvan zat de bron van het lawaai, wijdbeens uitgestrekt op een bankje dat over de binnenvijver uitkeek: een sjofel geklede, ongeschoren en duidelijk stomdronken man, die als een bezetene brullend, fluitend en sissend, vuurwerk zat na te doen, en best virtuoos ook. Het was een complete vocale one man vuurwerkshow, waarmee hij zijn nieuwjaar leek te vieren.
Hij was in een uitstekend humeur, en luidkeelde me van een afstand zelfs toe, in een soort steenpolen-Engels, om met hem op het nieuwe jaar te komen drinken, waarbij hij de halflege fles met transparante alcoholische vloeistof uitnodigend omhoog hield. Ik bedankte vriendelijk, stak mijn duim op en wenste hem alle goeds voor het nieuwe jaar. Hij lalde nog een tijdje achter me aan om me alsnog over te halen voordat hij zijn vuurwerkshow voortzette.
Ik dacht: misschien is hij wel een van de mensen die in die verscholen tentjes wonen in de bosjes rond de Waterpartij en tegen Madurodam aan. Daar heb ik er zeker al 4 gezien. Tentjes dan hè, want de bewoners zie ik eigenlijk nooit. Soms hoor ik er een in zichzelf mopperen of schreeuwen, en één keer dook er ineens een vrouw op uit de bosjes naast het pad, die duidelijk uit de richting van zo’n tentje kwam. We begroetten elkaar doodleuk als buurtbewoners, maar begonnen verder geen gesprek. Verder lopend vroeg ik me vooral af wie er meer van de ander was geschrokken: zij of ik.
Het is een relatief nieuw verschijnsel, deze tentkampeerders in de bosjes. Geen idee of het dakloze zwervers zijn, werkzoekende arbeiders uit Oost-Europese landen, gescheiden echtgenoten zonder woning, of wat dan ook. Toen ik in deze buurt kwam wonen, ruim 6 jaar geleden, waren deze bosjes nog ‘leeg’, één en al natuur, fluitende vogels en ongereptheid. Maar daarna doken er geleidelijk steeds meer en langer van die verscholen tenten op. Of alleen een belichaamde slaapzak, langs de Scheveningseweg ook. Nu begint het soms op een kampeerterrein te lijken, met plastic tassen die in bomen hangen, wc-papier en ander vuilnis dat her en der opduikt, en fietsen die tegen bomen in het bos geparkeerd staan. Één keer stoorde ik 2 mannen die aan het barbecuen waren op het bospad. Ze hadden bijna zoiets van “wat doe jij in onze voortuin?” maar ze bogen dat nog net om in een kelige begroeting, die echter niet kon verhullen dat ze geen Nederlands spraken.
Hoe moet dat met die mensen, die dus blijkbaar geen vaste verblijfplaats, geen huis hebben? In de zomer gaat het nog, en de winter is tot nu toe mild, maar al die dagen met regen hier, en echt warm is het nou ook weer niet. Geen douche, geen wc, en hoe komen ze aan eten? Geen idee ook hoe onvermijdelijk het is dat ze in tenten wonen. Vreemd ook dat het blijkbaar gedoogd wordt. Maar dat – zegt mijn achterdocht dan – komt misschien omdat de gemeente dan een stok achter de deur heeft om, als ze dit wild kamperen lekker uit de hand laat lopen, de bosjes tussen Madurodam en de Ver-Huëllweg weg kan kappen om het vrijgekomen terrein daarna aan Madurodam te verkopen, dat al decennia zit te popelen om uitbreiding.
Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar jaren geleden is het plan om Madurodam uit te laten breiden naar deze bosjes toe van tafel geveegd door bezwaren vanuit bewonersorganisaties. En daar ben ik heel blij om. Want deze bosjes zijn een soort vergeten plek waar ‘de natuur’ nog een beetje zichzelf kan zijn. Een plek die nog in zijn groeisels verbonden is met de ononderbroken geschiedenis van wat hier geleefd heeft en leeft. Een plek ook die buiten allerlei routes ligt, zodat je er niet op weg naar iets anders doorheen loopt. Je moet er echt om wille van deze plek zelf doorheen willen lopen. En dat wil ik, want het is zoals gezegd een vergeten stukje bos, dat – hoe klein ook – echt nog iets van een bos heeft, waar allemaal niet door mensen gecontroleerde dingen gebeuren, waar je in het voorjaar op een halve meter afstand van jonge staartmeesjes kan staan die met elkaar spelen in de braamstruiken, of getuige kan zijn van de pesterijen van halsbandparkieten die een eekhoorntje opjagen door de bomen. Om een paar dingetjes te noemen.
Maar misschien moet ik er dan helemaal niet over schrijven, over deze plek. Anders vestig ik er juist weer de aandacht op. Terwijl het een vergeten plek moet blijven. Hopelijk is het niet weer een verkeerde beslissing van mijn kant om het wél te doen. We gaan het zien.