Taco Sorgdragers woordrivier
Holding
Holding

Holding

Dat je dan uit familiaire solidariteit na zijn overlijden, of eigenlijk al vanaf dat er dementie bij hem geconstateerd werd, de directeursfunctie van je vader overneemt, niet bij een B.V. maar bij een zogenaamde “Holding” (wat je niet als Nederlands woord moet lezen, dus niet als “een ding om mee te rennen”, om een meer vulgaire betekenis te vermijden, hoewel het vermijden juist die vulgaire variant oproept, een beetje zoals sommige mystici alleen over God wilden spreken in termen van wat hij niet is) (je kunt de dingen die tussen haakjes staan ook overslaan: dat leest makkelijker) (en voorkomt dat je weer opnieuw moet beginnen), een holding dus, die door hem (mijn vader) in het leven is geroepen als fiscale constructie waarmee deelgenomen wordt in een groot innovatief-infrastructureel project, dat vooralsnog in een opstartfase zit, zodat er geen enkele sprake is van inkomsten of geldstromen in concrete zin, maar waar dan wél het fenomeen “belastingadviseur” om de hoek komt kijken, met de bijbehorende kennis van fiscale constructies en aangifte-foefjes, of laat ik zeggen: de typische orakeltaal van de getallen- en kolommen-mystiek.

Dus even in kortere zinnen: er is een holding zonder geldstromen (de kosten voor de bankrekening niet meegerekend), en er is een belastingadviseur die daar creatief naar gaat kijken. En zowaar: hij weet allerlei op te voeren kosten en onkostenposten (mooi woord trouwens, maar voor dyslectici mogelijk te dicht in de buurt van onderkotsend) te onderscheiden in het zo goed als droogliggende water van de geldstromen.

Want uit het niets wordt ineens “verlies” geleden, dat bij de “reserves” kan worden geschreven, zodat er “negatieve btw” op de rekening kan worden ontvangen, waarmee de holding dan wel een “schuld” aan zichzelf heeft, maar die kan dan mogelijk later, als de geldstroom op gang komt, “afgelost” worden, in de vorm van een “vermindering” van het “vermogen” op de “aangifte”, hoewel dit geen korte zin is, en ik er waarschijnlijk net zo weinig van begrijp als van de 9 engel-hiërarchieën van Dionysius de Areopagiet. Parkiet. (Sorry: dat woord popt er altijd achteraan als ik die naam hoor.)*

Allemaal geweldig en meesterlijk diep ingegraven in de fysiek-aardse werkelijkheid, maar van een abstractie-niveau waar de kwantummechanica nog een moleculair puntje aan kan zuigen. Voor een belastingadviseur is kwantummechanica trouwens zoiets als een kleuterspeeltuin: echt zó schattig hoe daar met de werkelijkheid gespeeld wordt, maar voor het échte werk moet je toch bij hém zijn.

Doet er verder niet toe. Het gaat me vooral om het beeld van de belastingadviseur, die fiscaal-meditatief zwevend boven zoiets als een stilstaande holding, daartoe een relatie probeert te krijgen. Een relatie die ondanks de keiharde nul-komma-nul in de balans, ondanks de totale afwezigheid van saldo, toch nog iets financieels kan opleveren waardoor het loont er werk van te maken.

En dit beeld riep plotseling een ander beeld bij me op, als een transformatie daarvan uit een vervlogen tijd: het beeld van de middeleeuwse aderlater, die met een aan het lichaam van de patiënt aangelegde bloedzuiger een genezingsproces op gang probeert te brengen. Daartoe moest wel eerst een sneetje gemaakt worden, waar de bloedzuiger dan op werd aangelegd. Dit sneetje, en het bloed dat eruit opwelt, is bij de belastingadviseur dan hetzelfde als de fictieve schuld die kunstmatig aan de holding wordt toegebracht. Het zich voeden aan het bloed door de bloedzuiger staat dan voor de inkomsten die de belastingadviseur voor zichzelf genereert met zijn werk, en de veronderstelde genezing van de patiënt staat dan voor de negatieve btw die de holding terugkrijgt over de schuld aan zichzelf.
De inkomsten van de belastingadviseur voor deze werkzaamheid zijn overigens zoiets als 6 keer zo groot als de btw die de holding terugkrijgt. Het zou zomaar kunnen dat dat dezelfde verhouding is waarin de mate van genezing van de patiënt stond tot de hoeveelheid door de bloedzuiger opgezogen bloed. Maar het blijft natte vingerwerk.

Ik voel wat opgetrokken wenkbrauwen bij deze vergelijking. En terecht. Het enige wat ik kan zeggen is: het is ook geen vergelijking van feiten, maar van beelden.
De vergelijking is ook niet bedoeld om belastingadviseurs in een kwaad daglicht te stellen. Dat zou namelijk alleen kunnen als je van mening bent dat de geneesheer-aderlater van vroeger een onbetrouwbare charlatan was. Dat is hij misschien vanuit het het standpunt van de moderne westerse geneeskunde (let op de toevoeging “westerse”, want o.a. in het midden-oosten worden bloedzuigers nog steeds toegepast in traditionele geneeskunde), maar zeker niet vanuit zijn eigen tijd gezien. Daarnaast vermoed ik dat de meeste aderlaters destijds met toewijding en oprecht geloof in hun vak de overtuiging hadden dat ze het juiste deden. Zoals dat ook voor belastingadviseurs van nu geldt.

De vergelijking van deze 2 beroepsgroepen is voor mij dan ook niet bedoeld als negatieve kwalificatie van noch het ene noch het andere beroep, maar als het waarnemen van een mogelijke omvorming of metamorfose van het ene beroep naar het andere, door de tijd heen. Bij wijze van spreken zo, dat wie vroeger een aderlater zou zijn geweest, in deze tijd het beroep van belastingadviseur zou kunnen willen hebben.


* Dionysius de Areopagiet was een 5e-eeuwse theoloog en (neo-platonische) filosoof, die o.a. de gronsdslag heeft gegeven voor de benaming en hoedanigheid van de 9 christelijke engel-hiërarchiën (engelen, aartsengelen etc. tot aan cherubijnen en serafijnen). Zie Wikipedia.

2 reacties

  1. Leeches have been put back into use by modern medicine (in the West!) after reconstructive surgery specifically, since around 2004. Which goes to show: every quack or cowboy or magician with numbers probably also has a real and valuable tool in (a jam jar in) his doctor’s bag. There, that is my generous contribution to the lot of them.

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.