Zit ik voorafgaand aan de repetitie alvast wat Rachmaninoff aan de piano te spelen, terwijl achter me de eerste koorleden binnenkomen, hoor ik opeens een ronkende mannenstem (het gaat hier om een vrouwenkoor) door de zaal zwalpen.
Blijkt een of andere psychotische dronkelap met een kegel waar knoflook spontaan van bederft mee naar binnen te zijn gedruppeld in het kielzog van een alt.
Hij waant zich waarschijnlijk in het Paradijs opeens met al die vrouwen, oreert er op los, ik loop naar hem toe, vraag wat hij komt doen, dat we hier een repetitie gaan hebben, en dat die niet openbaar is.
Hij zegt ik ben zusenmezo (nee, de niet zus van een mezzo, en ook al was hij dat wel, we nemen alleen gender gecertificeerde nieuwe leden aan), en hij somt behoorlijk virtuoos een onwaarschijnlijk lange rits Spaans of Italiaans aandoende namen op in de trant van Carlos de Frederico Santori de Crispobaldonato (qua lengte zeker), terwijl hij er toch meer uitziet als een weliswaar verlopen maar toch oer-hollandse hockeycoach (inclusief sjaaltje), type wonend in Bloemendaal met een cocker spaniel, maar dan in de uitvoering Uitgebreid Overreden Door Een Tractor Van Staatsbosbeheer.
Enfin, ik weet alweer hoe laat het is, heel zielig en vervelend voor zo’n meneer dat het ergens zo mis gegaan is, maar je moet ze geen centimeter toestaan, anders kom je d’r niet meer van af, dus ik verzoek ‘m om weg te gaan. Zegt hij “Christus zal bij zijn wederkomst zo wéér gekruisigd worden.” (altijd meteen zo dramatisch doen, die psychoten).
Ik zeg: “Nou, niet door mij hoor”. Waarop hij, met een blik alsof de boer die hij wilde laten via zijn neus de afslag naar zijn oogholtes heeft genomen: “Ben jij gelovig?” Ik zeg: “Ik ben Taco”. Daar heeft hij even geen antwoord op, tenzij je het meermaals herhalen van wat ik gezegd heb een antwoord wilt noemen.
Met frisse tegenzin en mild uitgezwete protestfoetusjes verlaat hij omstandig de zaal, onderweg nog wat gesprekjes aanknopend met denkbeeldige drinkebroeders.
Taco Sorgdragers woordrivier