De baggermolen en de maan
waarmee wij wadende nomaden waren
nomaden van het nachtgewaad

De baggermolen en de maan
ze liggen als vergeten speelgoed
buiten de dampkring van de dag

toen wij nog nachtnomaden waren
dreef baggermolen´s monotone diepgang
verankerd in het staren van de maan
en wat de bagger aan het licht bracht
werd geurlozer van maangezicht tot maangezicht

Dit was de weg van schaduwen en schaamte
en van het tegenstaan

baggermolen     maan
instrumenten van de doortocht
van het zwemmen naar het staan
laten we ze achter:
herinneringen aan het water van de droom
dat ons de wegen van de schaduw wees
Wij wezen terug:
Uw schade maan is dat wij met ons woord
in al uw sluiers sliepen
Uw schade baggermolen dat u vormloos
evenbeelden uit ons opgroef

De schaduw die wij wierpen viel brandend van ons af
wij werden naakte dagnomaden
en vonden even schaamteloos elkanders adem
als troost voor wederzijdse schoonheid:

het was genoeg om tot op deze dag te kunnen staan
het is te weinig om vooruit te kunnen lopen

baggermolen     maan
vergeten speelgoed uit het water van de droom
waaruit ik vaste grond wil schepen om te lopen
ik wezen tussen boer en god
ik boeggolf die de loopgrond wekt
behoeder van het goud
dat open in mijn hand ligt

Zal ik dit doen?

Onder de voeten loopt de diepste schaduw
Ik ben dit niet vergeten
Ik ben een brug van zon naar grond:
Lopend de weg van de stof die ik voortbracht
loop ik de weg van het licht dat ik werp

de geurende hars van het hart maakt zich los
wordt een woelende wolk van jongwitte wol
en duizend springlevende lammeren mijn wil
drijf ik voor mij uit ik zal staan waar zij gaan
zij weiden mij blatend in.