< taco sorgdrager >

Teksten

Kunsthuisteksten

In de tijd dat ik ermee in aanraking kwam, was Het Kunsthuis een kersvers cultureel podium waar voorstellingen, concerten, tentoonstellingen, voordrachten en gespreksavonden plaatsvonden.
Eén van de doelstellingen van initiatiefneemster Laura Vink was, om de bewegingskunst Euritmie als verbindend element te gebruiken bij deze activiteiten en kunstvormen.

Het was haar wens om de stemmingen van de ziel te onderzoeken, zoals die reageren op de wisselende seizoenen in het jaarverloop. Om zodoende te komen tot korte voorstellingen van eigentijds vormgegeven ‘rituele momenten’ van tekst en dans, die een beeld konden geven van wat zich in de ziel afspeelt als het winter of zomer is of wordt (of herfst of lente natuurlijk). Wat er verandert, wat er blijft, kortom hoe de ziel zich verhoudt tot de omstandigheden van de natuurlijke wereld.
Ik zou de teksten schrijven, zij zou de tekst omvormen tot beweging (dans).

We begonnen steeds met gesprekken. Uit die gesprekken kwam de inhoud van het te vormen rituele moment tevoorschijn. Daarbij zocht Laura al naar bewegingsvormen voor elementen van die inhoud, en vond ik woorden terwijl ik waarnam wat zij probeerde uit te drukken.
Een van de eerste dingen die ons duidelijk werd, was dat het vieren van traditionele jaar- en volksfeesten zoals dat van oudsher over de hele wereld gebeurt, niet voor niets vaak samenvalt met een wisseling van seizoenen.

De verschillende omstandigheden waarmee de natuur ons in de seizoenen omgeeft, hebben bewust of onbewust invloed op ons innerlijke leven, en daarmee op onze verhouding als mens tot de buitenwereld. Het vieren van jaarfeesten kan daarbij het besef versterken van die wisselende omstandigheden, zodat die bewuster tegemoet getreden kunnen worden.
Dit element van jaarfeesten vieren is al heel lang gemarginaliseerd ten gunste van de uiterlijke vorm (“Wat eten we met kerst?”), maar dat neemt niet weg dat het er nog steeds is. Wij zullen ons moeten blijven verhouden tot de seizoenen, hoe comfortabel, digitaal georganiseerd, en geïsoleerd van de natuur ons leven ook is ingericht.

Na de gesprekken probeerde ik de gevonden inhoud in woorden onder te brengen. Bij het schrijven van deze poetische teksten (ik noem het bewust geen gedichten) streefde ik ernaar te schrijven zoals iemand in zijn eigen bewustzijn denkt: sprekend zonder uitleg. In het eigen bewustzijn is er weinig afstand tussen de woorden die gevonden worden en de inhoud die zij beschrijven.

Het zijn meditatieve teksten, die wellicht soms op wartaal lijken voor diegene die ze probeert te begrijpen met het begripsvermogen dat je voor het lezen van kranten of multiple choice-examens nodig hebt.
Maar deze teksten zijn geen krantenberichten, examenvragen, verhandelingen of gedichten. Ze zijn geschreven als een spel van klanken, ritmes, begrippen en associaties, alle vier gelijkwaardige elementen, die in hun spel niet teveel gestoord wilden worden door het logische verstand, de lineaire- of zelfs literaire redenering.

Vervolgens bracht ik de geschreven tekst mee terug, en werd de vorm verder verfijnd door het steeds opnieuw uitspreken van de tekst, en het zoeken van bewegingsvormen daarbij. Tekst en choreografie beïnvloedden, veranderden en ontwikkelden zich daarbij tot op het laatste moment. Taal en dans versterkten elkaar, en vormden een geheel dat vele malen meer was dan de som van deze delen.

Belangrijk om te bedenken is dat de teksten zoals ze hier te lezen zijn maar een deel van de voorstellingen vormen waarvoor ze geschreven zijn. De dansbeweging, en de hele dimensie die zij aan de taal toevoegde, ontbreekt hier. Bovendien zijn deze teksten bedoeld om uitgesproken te worden, niet zozeer om te lezen.

Rest me nog te zeggen hoe dankbaar ik ben voor alle persoonlijkheden en omstandigheden die mij de mogelijkheid gaven me in deze vorm als schrijver te ontwikkelen, hoe ontoereikend ik dat ook gedaan mag hebben.

Op naar de eerste kunsthuistekst

 Tell a Friend

Vragen of opmerkingen? E-mail naar:

info@tacosorgdrager.nl