Boilerhouse - The heart of matter
scène 9
Toneelbeeld:
Allen steken waxinelichtjes aan die op de speelvloer zijn neer gezet.
Verteller 1 (man):
In hun hete inwendige ondergaan alle sterren thermonucleaire fusieprocessen. Daarbij worden lichte elementen omgezet in zware. Aan het eind van zijn bestaan kan een ster d.m.v. een supernova-explosie deze zwaardere elementen het heelal inslingeren.
Daniël Hofluider, 45 jaar en als fysisch geograaf berucht om zijn kennis van fossiele brandstoffen, verlaat het universiteitsterrein. Hij heeft zojuist een prijs in ontvangst genomen voor het procédé waarmee de vervaardiging van synthetisch haar uit aardolie mogelijk is geworden. Het patent zal hem nog rijker maken, en dat geld heeft hij nodig ook. Verbeten plannen en ongeduld vergezellen hem al sinds de dag dat hij zijn ouderlijk huis verliet. Die temperatuurloze tombe heeft hij niet meer bezocht. Ook niet toen zijn vader stierf.
Daniël‘s liefde voor fossiele brandstoffen was destijds aangewakkerd door een zin in een encyclopedie: “Fossiele brandstoffen zijn overblijfselen van levensvormen uit het verleden.”
(Tegen verteller 2:) “Kan jij dat een keer zeggen?”
Verteller 2 (vrouw):
“Fossiele brandstoffen zijn overblijfselen van levensvormen uit het verleden.”
Verteller 1 (man):
Die zin had hem ontroerd, en hij wilde er meteen alles over weten. Hij bleek er een neus voor te hebben, zodat hij al snel na zijn studie projecten mocht gaan leiden voor de exploitatie van nieuwe vindplaatsen. Brandstof was de liefde van zijn leven. Met name aardolie.
Jaren bracht hij door op boorplatforms, olietankers, en in hoofdkantoren. Jaren waarin hij niet alleen olie wilde vinden, maar ook bezitten. En dan niet op papier, bij de bank of in aandelen, maar bij zichzelf in huis. Tegen de tijd dat hij directeur was van zijn eigen exploitatiemaatschappij, liet hij periodiek vaten ruwe aardolie op zijn privé-adres afleveren. In de kelder was een zwembad aangelegd, maar dat zou geen druppel water zien. Hij vulde het met olie. Eigenhandig. Hij wilde kunnen baden in aardolie. En dat doet hij. Elke dag. Het is niet goed voor je huid, en de damp is giftig, maar hij heeft toch geen vrouw die daar over klaagt. Vrouwen interesseren hem niet. Olie wel. Hij wordt er rustig van. Het is vies, glad, vet. Het stinkt als ongewassen haar. Het brengt hem op ideeën. Zoals dat synthetisch haar. Maar dat interesseert hem al niet meer. Hij vindt alleen voldoening in wat hij nog niet bereikt heeft. Hij wil foto‘s kunnen maken van het verleden, een apparaat ontwikkelen voor lasergeleide projecties van overleden geliefden in de huiskamer, 3-dimensionaal, op basis van genetische resten en uit zonnewind gewonnen chemische ether. Wat hij wil, is...
