Boilerhouse - The heart of matter
scène 1
Verteller 1 (man):
Onze aarde wordt vanuit de ruimte voortdurend gebombardeerd met onzichtbare deeltjes kosmische straling. Protonen, kernen van helium, maar kernen van ijzer en goud zijn echt geen uitzondering. Deze deeltjes kunnen enorme energieën bevatten.
In 1958 regende het kinderen op aarde. Daniël Hofluider was er één van. Zijn moeder was niet blij, zijn vader was niet blij. Piep zei de muis in het voorhuis.
Daniël was het 2e kind van joodse Judith en hollandse Jan Hendrik. Judith Molderman en Jan Hendrik Hofluider struikelden op een zomerdag zodanig over elkaar, dat Judith zwanger raakte. Ze struikelden verder het huwelijk in, en 6 maanden daarna werd hun dochter Emma geboren. Het 1e kind. Het fundament. De antistruikelstrip.
Verteller 2 (vrouw, als Judith):
“Lieve Emma”
Verteller 1 (man)
Jan Hendrik Hofluider, trotse vader, kreeg de smaak van het verwekken te pakken, besteeg Judith te snel naar haar zin opnieuw, zodat zij, moe van opgezwollen buiken en weeën, al gauw weer in de verloskamer lag, de pasgeborene op haar buik.
Verteller 2 (vrouw, als Judith):
“Daniël Hekkesluiter; jij bent echt de laatste.”
Haar gezicht betrok toen Jan Hendrik binnen kwam achter een te grote bos bloemen.
Verteller 1 (man)
“Zo Daniël”, lepelde hij op. “Daar ben je dan.”
Hij parkeerde de natte ruiker op Judith‘s benen, en begon de baby te ontbloten voor een beter zicht. Hij werd echter in deze afwikkeling van zijn zoon onderbroken door Judith‘s geïrriteerde frons naar de bloemen, ontlastte haar benen, en liep richting vaas...
Danseres 1:
Die er niet was.
Verteller 2 (vrouw, als Judith):
“Weer een natte plek op de lakens”, dacht Judith.
Danseres 2:
Gatsie.
Verteller 1 (man):
Daniël bleef intussen half blootgelegd in de ruimte achter. De verpleegster die binnenkwam dekte zijn kleine lijfje kordaat weer toe.
Verteller 2 (vrouw, als verpleegster):
“Hij heeft het koud mevrouw.”
